Ambasador Bosne i Hercegovine u SR Njemačkoj i zastupnik Ilijaza Pilava pred Evropskim sudom za ljudska prava u Strasbourgu Damir Arnaut osvrnuo se na tvrdnje premijera Hrvatske Plenkovića da su “presuda Sejdić-Finci i sve ostale presude koje u tom smjeru idu”, a što uključuje i presudu Pilav, “jedan pravni put ostvarivanja političkih ciljeva” i da su “fabricirane”. Također je ukazao na reakcije njemačkih zvaničnika kada saznaju za stepen diskriminacije koje te presude tretiraju, koje činjenice im, kako kaže, “stalno ponavlja”:
Ništa u slučaju Pilav nije fabricirano
Srebrenički hirurg dr. Ilijaz Pilav kandidovao se za člana Predsjedništva BiH na Općim izborima 2006. Njegova osnovna motivacija bila je da nastavi služiti svojoj zajednici, nakon što je pakao Srebrenice proživio operišući najteže slučajeve bez anestezije i drugih osnovnih sredstava.
Kandidatura mu je odbijena sa idućim obrazloženjem: “Ilijaz Pilav se izjasnio kao Bošnjak,…pa njegova kandidatura nije ovjerena od strane Centralne izborne komisije BiH”. To je bila moja motivacija da ga zastupam pred Evropskim sudom za ljudska prava u Strasbourgu.
Pristati na takvo obrazloženje, pokušati ga opravdati, ili pak omalovažiti borbu protiv tog apartheida nazivajući je fabriciranom nije u skladu sa temeljnim principima na kojim počiva Evropska unija i evropski pravni poredak.
Naprotiv, politička je obaveza Bosne i Hercegovine na evropskom putu da ovu diskriminaciju otkloni, a moralna je obaveza svih dobronamjernih ljudi da u tom pomognu.
Šta više, presude Pilav, Sejdić-Finci i “sve ostale presude koje u tom smjeru idu,” stvorile su i pravnu obavezu za bh. institucije da to urade, a za druge potpisnice Daytonskog sporazuma da te napore ne opstruiraju jer Ustav BiH, koji je sastavni dio tog sporazuma, u članu II. propisuje direktnu primjenu i primat Evropske konvencije za ljudska prava i njenih protokola u Bosni i Hercegovini. To je, ujedno i jedina odredba tog Ustava koja se amandmanima “ne može eliminisati niti umanjiti bilo koje od prava i sloboda” koje ona garantuje.
Ove činjenice ponavljam na svim sastancima u Njemačkoj, gdje se još uvijek nemali broj zvaničnika iznenadi da u Evropi još uvijek postoji mjesto gdje neko ne može biti kandidat na izborima samo zbog svoje etničke pripadnosti. Potom isti zvaničnici u pravilu izraze svoje zaprepaštenje da primat u priči o izmjenama izbornog zakona nije na takvim osobama, već na kandidatima kod kojih diskriminacija ne postoji.
Zbog pobjede u slučaju Pilav sam, između ostalog, dobio Haas nagradu svog univerziteta – UC Berkeley – koja se svake godine dodjeljuje diplomantu “koji ima istaknuta dostignuća u službi svojoj matičnoj zemlji”. Ta nagrada, te potpuna, a ne fabricirana, posvećenost evropskim vrijednostima i vladavini prava me motivišu da te napore nastavim.
