Pavle Vuisić, jedan od najvećih filmskih glumaca ovih prostora, umro je na današnji dan, 1. oktobra 1988. godine.
Pavle Vuisić, koji je rođen 1926. godine, je bio “vulkan glume, života i snage” – tako ga je opisao Orson Welles, jedan od najvećih američkih i svjetskih sineasta. Velles, tvorac najboljeg američkog filma svih vremena “Građanin Kane”, gostujući svojevremeno u popularnoj emisiji The Dick Cavett Show, poručio je da poznaje još jednog velikog glumca – “Paju”, ali da ga neće pozvati jer je “Amerika mala za njih dvojicu”.
Od Vuisića je Velles na poklon dobio šubaru koju je nosio na snimanju “Bitke na Neretvi”.
Dok je bio u Jugoslaviji, piše Srna, Velles je redovno išao u Kinoteku i gledao Pavlove filmove.
Pavle Vuisić je igrao u stotinjak filmova i serija, a prvi je bio čuveni “Čudotvorni mač” Vojislava Nanovića iz 1950. godine. Pamte se njegove kultne uloge u seriji “Šešir gospodina Vujića” i filmovima: “Tko to tamo pjeva”, “Sjećaš li se Doli Bel?”, “Otac na službenom putu”, “Maratonci trče počasni krug”, “Hajka”, “Kampo Mamula”, “Dim”, “Mačak pod šljemom”, “Parče plavog neba”, “Žeđ”, “Horoskop”, “Inspektor”, “Sam”, “Pogon B”, “Kad čuješ zvona”, “Događaj” i “Konjuh planinom”.
Pavle Vuisić bio je karakterističan jer, poput još jednog velikog glumca Marlona Brada, nije volio glumiti. Često je odbijao i najbolje ponude za film da bi ostao na svojoj barci i uživao pored Save ili bi odlazio u omiljene kafane.
Pavlovi suradnici navode da je za Vuisića odlazak na rad u inozemstvo i snimanje sa svjetski slavnim redateljima bio najgori mogući scenarij. Nije nikada završio studije glume, niti ih je upisivao, ali je čitao sve što bi mu došlo pod ruku, od etiketa na bocama, pa do najteže literature.
Na paklicama od cigareta i u sveskama zapisivao je svoje misli i pjesme. Pavle Vuisić bio je karakterističan po svom izražajnom licu, diskretnoj i ležernoj glumi i sposobnošću da poboljša loše scenarije.
Iako nikada nije volio društveno uređenje socijalističke Jugoslavije, a ni lidera Josipa Broza Tita, bio je poželjan u svakom filmu.
Dobio je mnoštvo nagrada, čak su htjeli da mu daju i AVNOJ-evu, što Vuisić nikako nije želio. Na kraju je čak i napisao da ne želi tu nagradu. Kad je dobio filmsku nagradu “Slavica”, koja se danas zove po njemu i koja se tradicionalno dodjeljuje na festivalu u Nišu, nije htio da je primi.
Oni koji su igrali s Vuisićem navode da je bio težak suradnik, ne zato što je bio loš, već, naprosto, nije volio da glumi.
Nikada nije izgovarao tekst onako kako je napisan, nije prihvaćao neprofesionalnost niti je tolerirao gubljenje vremena tokom snimanja. Svoj rad je odmah naplaćivao.
Pavle Vuisić nije bio vjernik, ali, ipak, na njegovu sahranu su, na poziv supruge, došli svećenici, ne znajući tko je pokojnik, a rečeno im je samo da se preminuli zove Pavle, što je bila Vuisićeva želja. Sahrana je bila strogo privatna, a javnost o njoj nije obaviještena po želji samog glumca.
Izvor: Bljesak.info
