Pjesnik Branko Radičević rođen je 28.3. 1824. godine u Slavonskom Brodu. Bio je srpski romantičar i uz Đuru Daničića jedan od najodanijih sljedbenika Vukove reforme pravopisa srpskog jezika i uvođenja narodnog jezika u književnost.
Studirao je pravo u Beču i poslije tri godine odustao od fakulteta. Staro prijateljstvo njegove porodice sa Vukom Karadžićem je bila njegova “preporuka” za ulazak u krug Vukovih suradnika i prijatelja.
Pisao je ljubavne, rodoljubive, a kada se razbolio od tuberkuloze, tužne pesme, elegije.
Preminuo je u 29. godini 1. jula 1853. u bečkoj bolnici na rukama Vukove žene Ane.
Veći dio svojih pjesama, kao što su “Kad mlidija’ umreti” ili “Đački rastanak” Radičević je pisao kao elegije.
Jedna od njegovih pjesama je našla put do čitatelja, točnije slušatelja više nego druge – svi dobro znate Čolinu “Pjevam danju, pjevam noću”.
Pjesnik je bio strasno zaljubljen u Vilheminu-Minu Karadžić, slikaricu, pjesnikinju, prevoditeljicu i kćerku Vuka Stefanovića Karadžića i, navodno, upravo je nju “metnuo međ zvjezdice”.
U mnogim njegovim pjesmama se osjeća Minin duh, ali se pouzdano zna da je isključivo njoj posvetio svoju najljepšu pesmu.
Mina je bila zvijezda bečkog društvenog života, izuzetno obrazovana, imućna, uspješna slikarica, a Branko siromašni student sa teretom teške bolesti, što je u njihovu priču unijelo tužne crte. Mina Karadžić se udala pet godina nakon Brankove smrti za Aleksu Vukomanovića, koji je umro nakon samo godinu i pol dana.
Izvor: mondo.rs
