Nerijetko i dan danas čujemo da neko nekog oslovi sa đilkoš, a samo značenje vezujemo za seoskog mangupa, đuvegiju.
Momak veseljak, pomalo neuredan i nepristojan, koji privlači pažnju, a često i pravi probleme, pa se kaže “Ni đilkoš mu nije ravan”.
Opisuju ga i kao momka koji zabavlja sve oko sebe, uglavnom sjedi po kafanama, i mjerka djevojke.
Đorđe Balašević nerijetko koristi ovaj izraz u svojim pjesmama, u kojima se đilkoš vezuje za kafanu. Jedan od poznatih stihova je:
– U jednom od onih pajzlova sa kariranim stolnjacima i nekrštenim vinom umalo da me Potiski đilkosi konačno dotuku violinom…
Danas je u upotrebi uglavnom u vojvođanskim mestima, gde označava nitkova i osobu nepoželjnu u društvu, mada se ustaljeno i koristi za oznaku muškarca koji uživa u spostvenim manama i lagodnom životu.
Međutim, pravo značenje riječi nije ono što smo do sada mislili. Riječ je mađarskog porijekla i ima značenje ubica. I to ubica mekog srca.
Takođe đilkoš se vezuje za obješenjaka, vjetropira, nametljivca, neradnika, kavgadžiju…