“Društvo mu je na prvom mjestu bila supruga Jovanka, kao i najbliži politički saradnici. Mjesto proslave je značilo i da je najčešće bio okružen političkim rukovodstvom republike u kojoj se zatekao. Nekada su tu bili i neki od ličnih prijatelja, poput Antuna Augustinčića, Miroslava Krleže, Vladimira Popovića ili doktora Bogdana Brecelja, a u poslednjim godinama i članovi porodice, sinovi i unuci”.
“Prvih godina poslije rata, Tito je Novu godinu dočekivao u užem krugu saradnika i prijatelja i njihovih supruga, najčešće u Rezidenciji u Užičkoj 15, a svakog 1. januara na radiju je prenošena poruka kojom je građanima čestitao nastupajuću godinu. Takvom dočeku 1952. prisustvovali su recimo Aleksandar Ranković, Milovan Đilas, Mijalko Todorović, Petar Stambolić, Slobodan Penezić, Milentije Popović i Vladimir Dedijer”, kažu iz Muzeja istorije Jugoslavije.
Nastupati za Tita u bilo kojoj okolnosti, a posebno za Novu godinu, bila je posebna čast za sve estradne i glumačke zvijezde tog doba:
“Nekoliko puta je tako goste na dočeku zasmijavala glumica Nela Eržišnik, a isti posao ranije i kasnije su radili i Frane Milčinski Ježek, Ivo Serdar, Miodrag Petrović-Čkalja i Miodrag-Mija Aleksić. Glumci su čitali i komentarisali šaljivu poštu, društvenu igru za koju su dopisnice gostima dijelile devojke tokom muzičkih nastupa.
“Za muzički program bivali su zaduženi Nada Mamula, Nikola Karović, Dubravka Nešović, Đorđe Marjanović, Tereza Kesovija, Arsen Dedić, Miro Ungar, ansambl „Avsenik”, Ema Prodnik, Janika Balaž, Predrag Živković-Tozovac, Gertruda Munitić, te neizbježni orkestar Garde JNA.
Na dočeku Nove 1977. godine u hotelu „Park” u Novom Sadu učestvovali su vojvođanski tamburaši, Zvonko Bogdan, ali i instrumentalno-vokalni sastav „Lole” iz Beograda, Neda Ukraden, Leo Martin, Ljiljana Čavoli, Mira Banjac, Boris Dvornik i mnogi drugi. Za scenario dočeka je bio zadužen Pero Zubac, a režirao je Jovan Ristić sa Televizije Beograd. Na Brionima 1978. goste su između ostalih zabavljali Zdravko Čolić i Lokice, Mija Aleksić, Nedeljko i Dušica Bilkić, ali i Živan Saramandić”.
“Bilo da su u pitanju oni javni dočeci u organizaciji republičkih vlada ili oni organizovani u rezidencijalnim kompleksima, na fotografijama se primjećuje da novogodišnje toalete i odijela dopunjuju maštoviti rekviziti, poput kartonskih kapa i šešira. Bili su to klasični meksički sombrerosi, ili kaubojski šeširi, dok su tokom dočeka u Tampaksiringu gosti nosili tradicionalne indonežanske kape.
Nekada su bili malo maštovitiji, pa je predsjednik sarajevske opštine Ljubo Kojo na dočeku Nove 1961. nosio na glavi kapu u obliku tramvaja, što je svakako bila aluzija na uvođenje tramvaja u gradski prevoz Sarajeva. Istim su se inače i gosti provozali to veče. Iste godine bosanski političar Šefket Maglajlić na glavi je nosio kapu u obliku velike ribe, a Aleksandar Ranković je godinu ranije nosio nešto što naliči papskoj tijari. Tita vidimo i sa „ludim šeširima”, uz okićenu jelku i neizbježne konfete, ali nigdje i Predsjednika u blizini Djeda Mraza”.
