Porodica Begić se oduvijek bavi trgovinom. Još iz perioda Kraljevine Jugoslavije, u vlasništvu ove porodice je bilo 9 dućana/magaza, a čak i Han.
Priču porodice Begić za Radio Kameleon ispričala nam je Dželila Begić, praunuka Bege Begića.
“Priča počinje 1954. godine kada očev djed Bego Begić kupuje kuću u čaršiji (sadašnja kuća amidže Rasima, frizerski salon “Lana”) koja je u tom periodu bila skuplja nego slična u Tuzli.
U tom periodu su u prizemlju postojala dva poslovna prostora. U jednom su se prodavali domaći sokovi, a u drugom prodavali domaći sokovi, a u drugom je bila smještena slastičarska kuhinja. Takva okolnost je sigurno uticala na to da se djed (Asim) odluči da upiše slastičarski zanat u Tuzli. Tokom školovanja, djed je praksu odrađivao u, i danas čuvenoj slastičarnoj “Iljazović” ali i u slastičarnoj “Jagoda”. Nakon toga, Bego ulaže određena novčana sredstva u opremanje objekta i nabavku mašine za sladoled (čak iz Italije).
U samom početku slastičarna nosi naziv “Sport” sve do 1981., kada postaje “Bosfor”. Prvobitno su se u slastičarnoj “Sport” pravile ručno i prodavale razne vrste kolača, čak 7 vrsta baklava.
Prodavala su se i čuvena pića Boza i Salep. Nešto kasnije Asim počinje da proizvodi halvu, ciglice, bombone, slipe i ostale proizvode koji se i danas dan prodaju.
Slastičarna u to vrijeme postaje centar okupljanja mještana, ali i okoline. 1981 godine Asim kupuje kuću u čaršiji i poslovno prizemlje postaje nova lokacija sada slastičarne “Bosfor”.
U tom periodu, razvojem industrije, kolači postaju dostupni i u trgovinama prehrambene industrije. Samim tim, postepeno dolazi do smanjenja ponude, a u ponudu se počinje ubacivati slani repertoar.
Proces proizvodnje halve se u početku izvodio ručno, ali su se tokom vremena počele koristiti i mašine, mada i danas završna faza podrazumijeva isključivo ručno izvođenje.
Do 15 godine Samir je učestvovao u proizvodnji svih proizvoda, a od 15- e godine Samir počinje samostalno da proizvodi halvu i ciglice. Trudom i radom zavređuje očevo (Asimovo) povjerenje te vremenom prihvata veću odgovornost i teret posla, i usavršava se u samostalnoj proizvodnji svih proizvoda.
Receptura svih slatkiša koji su se proizvodili su zadovoljavali Samirove kriterijume, osim halve. Od tog trenutka narednih 20 godina traga za savršenom recepturom. Sa svakom novom promjenom ulazio je u bit halve i uvijek smatrao da moze biti bolje. Tek u zadnjih par godina smatra da je pronašao odgovarajući omjer i da je ispunio svoj životni cilj.”
