Dom za vješanje se može reći da je kao umjetnički pokušaj da se jedna mlada, ali bogata sudbina, životopis vanbračnog djeteta rođenog u vezi između vojnika i Ciganke, pretoči u univerzalnu sliku životnog puta.
Niko ne može tako snažno, a istinito da iscrta lik onoga koji preuzima nesreću, zlo i patnju čovječanstva, kao čovjek koji nigdje ne pripada, niti je Rom. Teško da se ukupna životna istina može tako lako objediniti kao što je slučaj sa njegovim položajem i Perhanom. Dječak kome život odnosi u smrt majku, a otac ga napušta, ostaje da živi sa babom, u nemaštini, ali samo materijalnoj, čija ličnost objedinjuje ljubav, iskustvo i vitalnost moralne osobe.
Vjerujući da samo poštenje može da spasi čovjeka od pakla, i da samo tako čovjek može da uspostavi ravnotežu sa prirodom koja je, po njenom mišljenju najvažnija za život, baba stvara ličnu viziju, znanje koje prenosi na Perhana. Čini to dok zajedno skupljaju krečni kamen, koji prodaju i od toga žive, zatim Perhanova mlađa sestra i Perhanov ujak,varoški švaler, ljenčuga i, suprotnost Perhanu i babi, čovjek koji ne voli da radi, ali ipak zadržava neku čudnu toplinu, te duhovnost naslijeđenu od babe.
